W poszukiwaniu chwały

- Porażka czasem oznacza tylko rany i ból, ale co, jeśli tym razem skończy się śmiercią. On się zawziął. Nie boisz się? – zapytała z niepokojem w oczach.

- Nie – uśmiechnął się. – Każdy dzień może przynieść śmierć. Z ręki wroga albo z ręki Boga. Może też przynieść takie wyzwania, że umieranie przy nich to przechadzka. Rzecz więc nie w tym, co dzień przyniesie, ale jak to przyjmiesz… Jednak jutro nie umrę. Nie bój się.

- Kiedy mówisz takie rzeczy – odparła po chwili namysłu – to nie wiem czy to jeszcze pewność siebie, czy już arogancja.


Roześmiał się w głos.

- Przed tym pojedynkiem nie potrzebuję pewności siebie. Wystarczy mi pewność wroga.

- To znaczy?

- Wiem, z kim przychodzi mi się zmierzyć. Znam go. Dlatego mówię ci: jutro nikt nie zginie. Odetchnij.


- - - - - - - - - -

- Przyszedłeś na czas – gwałtownik spojrzał Amalekowi w oczy i z szacunkiem pokiwał głową. Usiadł na pniu, opodal skraju lasu, rozkraczył nogi i wrócił do kreślenia czegoś patykiem po ziemi.

- Cieszy mnie, żeś i ty się zjawił – odparł wojownik i zgarbił ramiona. – Nie wiem tylko czyś się zjawił, by podjąć wyzwanie, którem ci rzucił, czyś tu przyszedł błagać o litość.

- A skąd ta wątpliwość?

- Skąd? – wrzasnął Amalek. – A czy ja jestem psem, że wychodzisz na mnie z kijem? Nie, nie jestem psem. Psem każdy, kto unika oręża i chwały. Skoroś nie wziął broni, a jednak tu czekasz na ubitym placu, z pięścią zaciśniętą, to chyba tylko po to, by mi buty wylizać. I tak zrobisz. Ale się nie wymigasz. Szkoda miecza na tchórza. Mizerykordią ci gardło poderżnę, kundlu, choć na miłosierdzie nie zasługujesz.

Gwałtownik wstał. Amalek zrobił krok w tył i sięgnął do rękojeści miecza.

- Zbliż się tylko, a cię rozpłatam i rzucę na żer ptakom!

- Amaleku, Amaleku… Patrz. Założyłeś zbroję, buciory z kolcami, puklerz, który zdobyłeś w bitwie pod Externum. Wziąłeś miecz, tarczę, dzidę, sztylet. Przyprowadziłeś żonę, synów, służbę i przyjaciół. Wynająłeś, jak widzę, nawet pieśniarzy, żeby miał kto opiewać twoje zwycięstwo. Ale ja wychodzę ci naprzeciw w imię Pana Zastępów. Bo modliłem się wczoraj za ciebie i wiem, że nie mnie rzuciłeś wyzwanie.

- Módl się, ale za siebie – warknął Amalek.

- Zamilcz – gwałtownik podniósł rękę i wskazał na tłum zebrany za plecami wojownika. – Zamilcz i spójrz na tych, których za sobą ciągniesz. Po to dziś przyszedłem bez broni, żebyś się nie bał odwrócić. Oto twoje wyzwanie! Ile jeszcze chcesz im kazać wpatrywać się w ciebie z podziwem? Czy nie czas, żebyś to ty spojrzał na nich? Czy nie czas, żebyś zauważył, że w oczach twojej żony duma dawno zgasła, płonie zaś niepokój i zmęczenie? Czy nie czas, żebyś przyjrzał się wreszcie temu, co robią twoi synowie? Czy nie czas, żebyś dostrzegł ich dorastanie? Dzieła, których się podjęli? Czy nie czas, żebyś to ty im wyraził uznanie? Ile jeszcze musisz dać sobie dowodów odwagi, żebyś wreszcie zwrócił się ku temu jednemu wyzwaniu, które odwagi naprawdę wymaga? Ile jeszcze pojedynków musisz stoczyć, żeby do ciebie dotarło, że pewność, której szukasz, nie z kolejnych osiągnięć pochodzi, ale stoi cicho za twymi plecami?

Gwałtownik skinął głową w stronę żony Amaleka. Kiedy tu przyszła, obawiała się rozlewu krwi, stanęła więc daleko i nie mógł teraz dostrzec jej oczu, by się upewnić czy zrozumiała. Ale po chwili kobieta odpowiedziała mu ukłonem. Dodał wówczas:

- Dziś to nie moja walka, przyjacielu. Powodzenia.

Położył kij na pniu, potem kamień, który trzymał w drugiej dłoni i odszedł.
Amalek stał, jakby go ktoś zamroził w pół kroku. Milczał.
Zauważył dyndające rzemienie balearskiej procy, którą gwałtownik schował za pasem.

"Chasing Fire" John Jude Palencar