Strapienie

Zdarza się, że gwałtownika dopada znużenie.

Nadal się modli. Nadal doskonali sztukę władania duchem i mieczem. Nadal staje do walki, gdy wymaga tego sytuacja. Ale ruchy, które wykonuje przestają mu wyglądać na taniec. Czuje się tylko jak domokrążca, który przechodzi od drzwi do drzwi i powtarza tę samą formułę. Wie, że sprzeda przy jej pomocy wszystko, co zechce. Sumienie ma czyste, bo towar, który oferuje zaspokoi nawet gust konesera. A jednak jego serce tchnie tak jałową pustką, że żadna myśl – czy to o miłości, o namiętności, czy o pasji – nie potrafi go pobudzić.

Gwałtownik przypomina sobie wówczas nauczanie świętego Ignacego Loyoli i trwa we wszystkim, co postanowił. Kontynuuje trening oraz służbę, kontynuuje marsz we wcześniej obranym kierunku i uczy się, że gorycz strapienia to również smak, który można polubić.

Gwałtownik staje więc wiernie do ćwiczeń i powtarza je z sumiennością nowicjusza, chociaż Bóg obciążył mu miecz poczuciem bezsensu i smutkiem spowolnił ruchy.

Gwałtownik wie, że to część treningu. Wie też, że gdy przyjdzie do walki – a musi przyjść wkrótce – Bóg zdejmie z niego wszelki ciężar. Wtedy nie tylko wróci dawna sprawność i radość z ruchu, lecz także szybkość, z jaką zacznie wyprowadzać cięcia, zaskoczy nawet tego przeciwnika, który do tej pory miał przewagę.

„Bo kto nie będzie kuszony, nie będzie wypróbowany, a kto nie będzie wypróbowany, nie zrobi żadnego kroku w przód” (Święty Augustyn)