Trzecia lekcja fechtunku: Równowaga

Głupcy patrzą na pojedynek i widzą tylko dłonie, które dzierżą miecz. Kiedy chwalą któregoś z szermierzy, machają rękami, żeby naśladować jego ruchy. Mistrz tymczasem skupia się na postawie ciała i pracy nóg, ponieważ wie, że cios, blok i unik zależą wyłącznie od tego jak noszą go stopy.



Podobnie gwałtownik zdaje sobie sprawę, że do pokonania lęków (bloki) i przemiany swojego myślenia (pchnięcia) potrzebuje takiego opanowania ducha, by z każdego odchyłu umiał wrócić do pionu i przypuścić atak. Sztuka zaś wewnętrznego balansu polega na
dziękczynieniu, bo jak powiada święty Paweł: „W każdym położeniu dziękujcie, taka jest bowiem wola Boża względem was w Jezusie Chrystusie” (1 Tes 5,18) oraz „Dziękujcie zawsze za wszystko Bogu Ojcu w imię Pana naszego Jezusa Chrystusa!” (Ef 5,20).

Ruch ducha – podobnie jak ruch ciała w fechtunku – posiada cztery podstawowe kierunki.

Krok w tył. Opisuje go Księga Tobiasza: „A teraz spójrzcie, co On wam wyświadczył i dziękujcie Mu pełnym głosem, uwielbiajcie Pana sprawiedliwego” (Tb 13,7). Tak też czynił Mistrz w słowach: „Ojcze, dziękuję Ci, żeś Mnie wysłuchał” (J 11,41). Gwałtownik Cofa się by jeszcze raz na własne oczy ujrzeć konkretne dzieło, którego Bóg dokonał w jego życiu lub dar, który od Niego otrzymał. „Cóż masz, czego byś nie otrzymał?” (1 Kor 4,7), pyta siebie. Dziękuje Bogu. Umacnia się przy tym, pokrzepia, odżywa i w mgnieniu oka wraca do pozycji wyjściowej.

Krok w przód. Gwałtownik ćwiczy pamięć o tym, co zrobili dla niego inni ludzie i zaraz, kiedy to możliwe daje im znak swojej wdzięczności. Nawet w środku bitwy i ferworze walki kiwa głową towarzyszowi, który właśnie mu pomógł. Czyni tak, ponieważ święty Paweł nakazał „Bądźcie wdzięczni” (Kol 3,15), ale też pamięta, że gdy „Ezechiasz nie odwdzięczył się za wyświadczone dobrodziejstwo, ponieważ jego serce uniosło się pychą, zapłonął gniew Boży nad nim” (2 Krn 32,25).

Krok w lewo. Gwałtownik okazuje wdzięczność również samemu sobie, ponieważ przestrzega przykazania „Miłuj bliźniego swego jak siebie samego” (Mt 22,39). Cieszy się z postępów w sztuce walki i za każdym razem, gdy coś mu się uda, wyraża na głos swoją radość, a czasem nawet sprawia sobie podarunek. Inni się z niego nabijają albo oskarżają o egocentryzm, ale na próżno. Gwałtownik powtarza krok w lewo codziennie i po wielekroć. „Bo dlaczego by czyjeś sumienie miało wyrokować o mojej wolności?” (1 Kor, 10,29).

Krok w prawo. Gwałtownik wykonuje ten ruch wobec przeszkody, nieszczęścia, niespodziewanej tragedii czy zwykłego spadku formy. Pyta: „Co dobrego mogę zobaczyć w tej sytuacji?” i szuka tak długo, aż rozumie, a serce przepełnia mu wdzięczność, otucha i nadzieja. „Pan światłem i zbawieniem moim: kogóż miałbym się lękać? … Chociażby stanął naprzeciw mnie obóz, moje serce nie będzie się bać, chociażby wybuchła przeciw mnie wojna, nawet wtedy będę pełen ufności… Wierzę, iż będę oglądał dobra Pańskie w ziemi żyjących. Ufaj Panu, bądź mężny, niech się twe serce umocni, ufaj Panu!” (Ps 27).

Tak więc gwałtownik ćwiczy.

Wypad w przód i powrót. Zwrot w tył i powrót. Unik w lewo, powrót. Unik w prawo, powrót.

Dopiero wówczas, gdy zacznie stawiać te kroki z pewnością tancerza, doda cięcia mieczem.

Dziękczynienie to nogi walki duchowej.

Dziękczynienie to jedyna równowaga.