Dlaczego Harrison został pochowany z widelcem w dłoni?

„Nancy wstała z krzesła.

- Harrison zmarł trzy lata temu, dokładnie za miesiąc przypada trzecia rocznica… - głos jej się nagle załamał i przez chwilę milczała, usiłując opanować emocje. – Kiedy rozejrzałam się po sali dziś rano – podjęła w końcu cicho – zobaczyłam wiele osób, które uczestniczyły w ostatniej drodze mojego męża. Zapewne przez uprzejmość nikt z was nigdy mnie o to nie zapytał, ale prawdopodobnie zastanawialiście się, dlaczego Harrison został pochowany z widelcem w dłoni. A może po prostu tego nie zauważyliście…

Nie zauważyliśmy? Nancy chyba żartowała. Przez miesiące całe miasto mówiło tylko o tym! Od tamtej pory za każdym razem, gdy w rozmowach przewijał się temat pogrzebu, wiadomo było, że ktoś wspomni faceta leżącego w trumnie z widelcem. Nancy jednak miała rację. Nigdy nie odważyliśmy się o to zapytać. Darzyliśmy sympatią zarówno ją, jak i jej męża, i nie chcieliśmy wracać do tamtych chwil. Teraz jednak wszyscy nadstawiliśmy uszu!

- Na kilka miesięcy przed… ech… przed odejściem Harrison bardzo cierpiał. Fizycznie również, ale przede wszystkim psychicznie. Było mu bardzo ciężko. Nie pogodził się z myślą o nadchodzącej śmierci. Ja oczywiście również. Sądziliśmy, że nie można się z tym pogodzić. Harrison przestał wstawać z łóżka i całymi dniami płakał, a ja razem z nim.

Pewnego razu obudziłam się w środku nocy i usłyszałam, że Harrison się śmieje. Po chwili z jego pokoju dobiegł mnie również inny, obcy głos. Początkowo myślałam, że mąż ogląda telewizję, ale po paru minutach wstałam i poszłam sprawdzić, co się dzieje. Uchyliłam drzwi do pokoju męża i zobaczyłam Jonesa. Jones przedstawił się i powiedział, że jest najlepszym przyjacielem Harrisona, a mąż to potwierdził, chociaż byłam pewna, że zarówno ja, jak i on widzimy staruszka po raz pierwszy w życiu. Harrison wydawał się jednak przy nim taki spokojny… może nawet pogodny… że o nic nie pytałam, usiadłam na krześle w rogu pokoju i słuchałam.

Rozmawiali i rozmawiali. W końcu Jones zapytał Harrisona o mamę. Mama męża zmarła przed ślubem i nie miałam okazji jej poznać, ale wiele o niej słyszałam, Harrison bardzo ją kochał. Jones powiedział: „Pamiętasz, Harrison? Pamiętasz, jak Twoja mama nakrywała do stołu na święta?”. Mąż przymknął oczy i uśmiechnął się. Dawno nie widziałam go uśmiechniętego tak radośnie… Zdawało mi się, że rozmowa ze staruszkiem, sam dźwięk jego głosu, przynosi mężowi ulgę.

„A pamiętasz – spytał Jones – co mówiła Twoja mama, gdy sprzątała ze stołu po obiedzie? Pamiętasz, Harrison? Co mówiła, zanim podała deser? Zbierała talerze, ale zawsze przypominała: nie odkładajcie widelców… najlepsze dopiero przed wami!”.

Na policzkach Nancy zalśniły dwie wilgotne smużki.

- Mówiłam już – ciągnęła, nie ocierając łez – że nigdy wcześniej nikomu o tym nie wspominałam. Jones, zanim wyszedł, pocałował mojego męża w głowę i powiedział: „Nie musisz się już bać, Harrison. I nie odkładaj widelca. Najlepsze dopiero przed tobą”.

Milczeliśmy, nikt się nawet nie poruszył, nie było nic do dodania. Dopiero po chwili raz jeszcze odezwała się Nancy.

- Ja również nie widywałam potem Jonesa, aż do teraz. I to ja… włożyłam Harrisonowi widelec w rękę, kiedy umarł. Poprosił mnie o to przed śmiercią. – Znów dumnie uniosła głowę. – I cieszę się, że to zrobiłam. Bo naprawdę w to wierzę… że najlepsze dopiero przed nami.”

Ten niekompletny fragment (skróciłem go w paru miejscach dla jasności przekazu) pochodzi z książki Andy’ego Andrewsa zatytułowanej „Mistrz. Najlepsze dopiero przed Tobą” wydanej w tłumaczeniu Adriany Sokołowskiej-Ostapko przez Wydawnictwo Otwarte w Krakowie, w 2010 roku.

Właśnie skończyłem ją czytać. Dość dobra, chociaż nie rzuca na kolana. Typowa mądrościowa powiastka – o tyle wszakoż lepsza od np. „Alchemika” i tego typu twórczości, że odwołuje się głównie do Biblii i zdrowego rozsądku. Popieram ten wybór. I polecam wszystkim, którzy by sobie chcieli odświeżyć kilka podstawowych prawd, doznać paru przyjemnych oświeceń oraz być może uśmiechnąć się przez łzy, popukać w czoło na cześć własnej, wciąż powtarzanej głupoty, wstać i iść żwawo dalej – jak ja po przeczytaniu powyższego fragmentu.