Sekret gwałtownika

Z ust płynęła mu krew i ledwo oddychał, ale chciał jeszcze coś powiedzieć. Zaczerpnął powietrza, jęknął z bólu i wyszeptał:

- Teraz poznałem twój sekret. Żałuję tylko, że tak późno. Za późno. I że nie podzielę się ta wiedzą z nikim, kto by ją docenił… Dopiero dziś, gdy się z Tobą zmierzyłem, zrozumiałem. Kiedy stanąłem naprzeciw Ciebie, dyszałem żądzą zwycięstwa i przeżycia. Sądziłem, że ogrom tej żądzy we mnie pozwoli mi wygrać. Wówczas zobaczyłem Twoje oczy i
pojąłem, że ty masz coś więcej, bo masz czegoś mniej. Masz więcej siły i wolności, niż ja, bo masz mniej przywiązania do tego życia, niż ja. Twój Bóg już dawno uwolnił Cię od lęku przed śmiercią, prawda?

 - Prawda – odparł gwałtownik i podparł mu głowę. – Ale nie na tym polega sekret mojej siły.

- Wiem. Miałem się do tej pory za jednego z największych, o ile nie największego twojego wroga, więc pomyślałem, że posłużę się nienawiścią. Skoro nie boisz się śmierci, to może przestraszysz się tego jak cię nienawidzę? Skupiłem na tobie wzrok, ale ty patrzyłeś jakby przeze mnie… Widziałeś mnie, ale nie stałeś tu dla mnie i miecza w ręku też nie trzymałeś dla mnie. Patrzyłeś w odległy cel, a ja ci tylko zagradzałem do niego drogę. I wtedy to pojąłem: ty nie walczysz po to, żeby żyć, nie wyprowadzasz bloków, by uniknąć śmierci. Ty podejmujesz rękawicę tylko wtedy, gdy ktoś chce cię zatrzymać na drodze do miłości… Walczysz, żeby bardziej kochać…

Zapadła cisza. Pierwsze krople deszczu zaczęły uderzać tępo w wyschniętą ziemię, pobrzękiwać o zbroję. Powiał chłodniejszy wiatr.

- Nie, nie żałuję, że nie mam tego komu powiedzieć – wróg wyszeptał ostatkiem sił. – Trzeba się z tobą zmierzyć, żeby to zrozumieć…

Głowa opadła mu bezwładnie na naramiennik. Gwałtownik zamknął mu oczy, wyciągnął swój miecz z jego rozpłatanego boku, ułożył ciało na mokrej ziemi, wbił w nią miecz, uklęknął i zaczął się modlić, obojętny na ulewę. Prosił Boga o spokój duszy dla zmarłych, zwłaszcza dla tych, co zginęli z jego ręki.

Potem zaś prosił o niepokój serca dla siebie:

„Panie, nie daj, by się kiedy stało, że jakieś zwycięstwo mnie zaspokoi, póki nie będzie to zwycięstwo, po którym spocznę w Tobie. A tu na ziemi daj bym tylko miłość miał przed oczami, bo tak pokonam najmroczniejszą zmowę milczenia, najchłodniejszy lód obojętności i najgorętsze piekło odrzucenia. Daj mi jedynie miłość.
Resztę dla niej zdobędę.”